Βιβλίο

Από τότε που θυμάμαι τον ευατό μου διαβάζω.

Αχόρταγα και αλόγιστα.

Μπορώ να πω, πως με χαρακτηρίζεις και "σπάταλη" στο θέμα βιβλία.

Δεν έχω παρατήσει στη μέση παρά μόνο 3 βιβλία από τα 1000 κάτι που έχω.

Μου αρέσει δεν μου αρέσει θα το διαβάσω.

Κάθε βιβλίο έχει να περάσει ένα μήνυμα, ακόμα και ένα άρλεκιν.

Υπάρχουν  ήρωες & ηρωίδες που λατρεύω!

                    ήρωες & ηρωίδες που απεχθάνομαι!

                    ήρωες & ηρωίδες που αγαπώ να μισώ!

Τελευταία έχω πάθει μια εμμονή με τα βιβλία μιας συγγραφέας.

Κάθε μήνα, θα πάρω ένα με δύο βιβλία της.

Δεν μου φτάνει η μέρα να το τελειώσω όλο.

Το τελευταίο βιβλίο της με έκανε τόσο πολύ να σκεφτώ, να στεναχωρήθω, να κλάψω ακόμα και να λυτρωθώ στο τέλος. Η ηρωίδα σε ότι συνέβαινε γύρω της ήταν αγέρωχη δεν έκλαιγε, σε κάθε τραγικό συμβάν της ζωή της εγώ έκλαιγα εκείνη όχι.

Κάθε βιβλίο ξεχωριστά και συνάμα όλα μαζί σε ταξιδεύουν.

Το πιο οικονομικό ταξίδι της ζωής μου είναι τα βιβλία.

Δεν σε ταξιδεύουν μόνο στο σήμερα. Σε παρασέρνουν σε τόπους και χρονολογίες που συνήθως ούτε καν έχεις γεννηθεί ή στα βιβλία φαντασίας δεν θα είσαι εν ζωή τότε.

Δεν υπάρχει καλό και κακό βιβλίο.

Μπορώ να διαβάσω παντού το ίδιο βιβλίο είτε ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου, είτε σε καφετέρια, είτε στη θάλασσα ακόμα και στο διάλειμμα από την δουλειά μου. Με την πρώτη λέξη κατεβάζω ρολα και απομωνόνω κάθε τι άσχετο.

Δοκίμασέ το!

~Forever young~

16/12/1990 

Σαν  σήμερα.

 

24 χρόνια γεμάτα γέλια & κλάματα, λύπες & χαρές.

24 χρόνια άλλοι άνθρωποι φεύγουν  & άλλοι είναι εδώ ακόμα.

Χρόνια με πολλές κυκλοθυμίες!

 Τοξότης με Αιγόκερο και 7^ο οίκο στον Καρκίνο βλέπεις.

Τις αγαπάω όμως! 

Τις αγαπούν και αυτοί που στέκονται δίπλα μου!

 

Κάθε χρόνο ήξερα νομίζω την ευχή μου για τα κεριά!

μία παρέα & την αδερφή μου!

Όποιος θέλει είναι εδώ!

Δεν θέλω κανέναν με τα ζόρι!

Είμαι αρκετά μεγάλη για να έχω αυταπάτες.

Είμαι αρκετά μικρή για να μην έχω όνειρα.

Μην γελιέστε όμως!

Ουσιαστικά δεν πρόκειται να μεγαλώνω ποτέ!

 Θα βλέπω ταινίες Disney  παιδικές για πάντα!

Θα πηγαίνω & για κούνια άμα λάχει!

Δεν μεγαλώνω μικρή θα μείνω στο δηλώνω (στην καρδιά & την ψυχή)

Δεν φαίω εγώ που μεγαλώνω φταίει η ζωή που είναι μικρή!

Χριστίνα Γ. 

Όλα είναι δανεικά.

Πρόσφατα διάβασα ότι οι άνθρωποι σε απογοητεύουν.

Σε απογοητεύουν για τους δίνεις αξία που δεν ξέρουν να χειριστούν.

Πόσο εύκολο είναι να σε απογοητεύσει κάποιος/α;

Πόσο εύκολο είναι απογοητεύσεις εσύ τον εαυτό σου;

Με πήρες τηλέφωνο φωνάζοντας.

Σου  είπα έλα από το σπίτι. 

Δεν άργησες.

Μπήκες και πέταξες το μπουφάν στο πάτωμα. 

Έβγαλες την θήκη του καπνού  σου και ξεκίνησες να στρίβεις.  

Το άναψες και βγήκες στο μπαλκόνι.  Χάζευες την θέα, του περαστικούς  και έπαιρνες βαθιές ανάσες. 

Γύρισες να με ψάξεις, ήμουν εκεί.

Περίμενα υπομονετικά πότε  θα μου μιλήσεις.

«Από πού  να ξεκινήσω;»  είπες

Έκανες το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο.

«Πολύ βαρύ αυτό που μου έκανε! Ήμουν εκεί όταν όλος ο κόσμος ήταν θυμωμένος μαζί του. Όταν τον παράτησε και ήθελε να μιλήσει σε κάποιον. Ήταν ο αδερφός που δεν είχα. Είμαι πολύ θυμωμένος» 

Σε ρώτησα απλά το γιατί

Μου  είπες ότι δεν περίμενες να σε ξεχάσει & να διαγράψει  έτσι ότι  είχες κάνει.

Τότε  δεν ήξερα τι να σου απαντήσω. 

Αυτό που θα σου έλεγαν αν ήσουν εδώ θα ήταν ότι εσύ φταις. 

Ακούγεται σκληρό.

Είναι σκληρό.

Αν εσύ όμως δεν του είχες δώσει τόσα πολλά & δεν τον είχες βάλει τόσο ψηλά ίσως και να μην απογοητευόσουν. 

Όλοι στη ζωή μας είναι μαθήματα.

Κάπως έτσι

Όμορφέ μου Αύγουστε,

έφυγες!

Ας έμενες λίγο ακόμα.

Δεν συμπαθώ τον Αύγουστο γενικά, αλλά αυτός ήταν διαφορετικός.

Πως να γυρίσω πίσω, μετά από όσα ζήσαμε;


Βόλεψα....

                                   όνειρα,
                        αγκαλιές & χάδια


στο μονό σου κρεβάτι.

Τώρα στο διπλό μόνη μου;

Δεν θέλω να τελείωσει ότι ζήσαμε....

εσύ & εγώ

εμείς & τα αδέρφια μας...


Σε χαζεύω που κοιμάσαι ακριβώς δίπλα μου!

& ήδη μου λείπεις...

Στα δύσκολα… εσύ να μου γελάς

 

Λονδίνο

Τρίτη 8 Ιουλίου 2014

«Επικρατούσε σκοτάδι στο σπίτι.

Ήσουν μπερδεμένη ανάμεσα στα σκεπάσματα.

 Έκλαιγες  σιωπηλά.

Δεν είμαι η φωνή της λογικής και ούτε θα γίνω ποτέ.

Έτσι έκανα το πιο απλό και το πιο μεγάλο για μένα.

Σε πήρα αγκαλιά και σου χάιδευα τα μαλλιά & αποκοιμήθηκες.

*****************************

Είχε πάει 4:30 το πρωί.

Δεν μπορούσα να κοιμηθώ.

Σε χάζευα.

Ήσουν η  μικρή μου αδερφή. 

Ήσουν ήρεμη & γαλήνια.»

Μπορεί να μην είμαστε δίδυμα, να μην μας ενώνει καν  το ίδιο αίμα.

Όταν όμως πονάς, πονάω.

Όταν μου γελάς, με κάνεις να νιώθω δυνατή.

Γέλα μου & θα είμαι εδώ να σου κρατάω σφιχτά το χέρι να μην συμβεί τίποτα κακό!

Χαμογέλα σε!

 

 Χαμογέλασε
πάει πέρασε
ότι έγινε, έγινε μωρό μου
τώρα εγώ είμαι εδώ
να σου τραγουδώ
να σου λέω το πόσο σ’ αγαπώ

Ακουμπάς την ψυχή μου! :S

Μεγάλη αγάπη....το χωριό!

 

My village

Το όνομα του blog: «Αθήνα η πόλη που μου μοιάζει»

"Έτσι νιώθω για την πόλη μου!

Την αγαπάω.

Αγαπώ  όλες τις πλευρές της. 

Τις όμορφες και τις άσχημες

Τις ήσυχες γειτονιές μα κυρίως τις φασαριόζικες.

Η Αθήνα για μένα τα συνδυάζει όλα.

Επικρατεί κάπου το χάος και δίπλα η απόλυτη ηρεμία.

Όπως ακριβώς επικρατεί στο μυαλό και την καρδιά μου!"

 είπε η Ελένη στον Τάκη και εκείνος χλώμιασε

Αλλά…..

Ένα μοναδικό μέρος στο κόσμο που  νιώθω ελεύθερη, αγάπη & ασφάλεια και θα άφηνα την μεγάλη αγάπη μου την Αθήνα,  είναι το χωριουδάκι μου.

Από χθες όμως ίσως να την άφηνα και για ένα χωριό μακριά από το δικό μου.

Η σημασία του ονόματος είναι «Λευκό Βουνό»!

"Ερωτεύτηκα την θέα από το μπαλκόνι… από την μία βουνό και από την άλλη θάλασσα.

Νοστάλγησα  & δάκρυσα γιατί μου λείπει το χωριό μου!" 

Συνέχισε η Ελένη και ο Τάκης χαμογέλασε, όπως λέει και μία φίλη έβγαζε καρδούλες από τα μάτια καθώς χανόταν στα δικά της.

 *****************************

Τα συναισθήματα όμως ήταν παρόμοια. 

Είχα εσάς εκεί. 

Είχα την αδερφή μου & τον Βill & εσένα.

10-15 μέρες μόνο!

Θα έρθω ακόμα και αν είναι για μία ώρα.

Αυτό κάνεις για αυτούς που αγαπάς!

          Δεν υπολογίζεις!

Αγαπάς χωρίς να έχεις την απαίτηση να σε αγαπούν!

         Ταξιδεύεις για να σε ταξιδέψουν! Τα όνειρα, η θέα & οι άνθρωποι!

Μπούφε μου!