Πρόσφατα διάβασα ότι οι άνθρωποι σε απογοητεύουν.
Σε απογοητεύουν για τους δίνεις αξία που δεν ξέρουν
να χειριστούν.
Πόσο εύκολο είναι να σε απογοητεύσει κάποιος/α;
Πόσο εύκολο είναι απογοητεύσεις εσύ τον εαυτό σου;
Με πήρες τηλέφωνο φωνάζοντας.
Σου είπα έλα
από το σπίτι.
Δεν άργησες.
Μπήκες και πέταξες το μπουφάν στο πάτωμα.
Έβγαλες την θήκη του καπνού σου και ξεκίνησες να στρίβεις.
Το άναψες και βγήκες στο μπαλκόνι. Χάζευες την θέα, του περαστικούς και έπαιρνες βαθιές ανάσες.
Γύρισες να με ψάξεις, ήμουν εκεί.
Περίμενα υπομονετικά πότε θα μου μιλήσεις.
«Από πού να
ξεκινήσω;» είπες
Έκανες το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο.
«Πολύ βαρύ αυτό που μου έκανε! Ήμουν εκεί όταν όλος
ο κόσμος ήταν θυμωμένος μαζί του. Όταν τον παράτησε και ήθελε να μιλήσει σε
κάποιον. Ήταν ο αδερφός που δεν είχα. Είμαι πολύ θυμωμένος»
Σε ρώτησα απλά το γιατί
Μου είπες ότι
δεν περίμενες να σε ξεχάσει & να διαγράψει
έτσι ότι είχες κάνει.
Τότε δεν
ήξερα τι να σου απαντήσω.
Αυτό που θα σου έλεγαν αν ήσουν εδώ θα ήταν ότι εσύ
φταις.
Ακούγεται σκληρό.
Είναι σκληρό.
Αν εσύ όμως δεν του είχες δώσει τόσα πολλά & δεν
τον είχες βάλει τόσο ψηλά ίσως και να μην απογοητευόσουν.
Όλοι στη ζωή μας είναι
μαθήματα.
