Μείνε λίγο ακόμα….

 Θυμάμαι μικρή, που λέγαμε το αγόρι/ η κοπέλα μου μένει στο χωριό δεν είναι από δω, έτσι απλά για να δείξουμε ότι έχουμε σχέση και μεις.

Και μετά μεγάλωσα.

Εδώ και πέντε χρόνια.

 Μέσα σ’ αυτά τα χρόνια ένιωσα αισθήματα και συναισθήματα πρωτόγνωρα.

 Ξυπνούσες όλες τις αισθήσεις μου μόνο με μία σου ματιά. 

Και κάπου εδώ λείπεις, μου λείπεις. 

Σου μίλησα και έκανες πως δεν ακούς, για να μην χάσουμε στο τέλος την φιλία μας.

Δειλέ άνθρωπε, δεν μπόρεσες να υπερβείς τους φόβους μήπως και δεν πετύχαινε.

Και αν πετύχαινε;

Μου λείπεις, σε ψάχνω σε βλέμματα, σε αγκαλιές και σε φιλιά. 

Κανένας μέχρι τώρα δεν σε έχει κερδίσει. 

Άτιμε έρωτα. Πόσο γλυκό το άγνωστο και πόσο ήθελα να το ζήσω μαζί σου.

Με άδειασες. 

Κάνω αυτά που πρέπει για να ξεχαστώ.

 Πονάω!

Όταν μαθαίνω τα νέα σου, ελπίζω κάπου εκεί πίσω από τις λέξεις, να ακούσω επιτέλους πως δεν φοβάσαι και είσαι εδώ για να τα ζήσουμε ΟΛΑ. 

Να καλύψω εγώ το κενό σου και συ λες συνήθισες με αυτό. 

 

Τι να κάνω; 

 

Φεύγω μ’ ακούς;

Αλλάζω σπίτι, διεύθυνση και χώρα. 

Έλα να με βρεις.

 Έλα να γίνουμε ένα.

 Έλα να χαθούμε μαγικά.

Μη φοβάσαι δειλέ, είμαι εδώ και είμαι εδώ για σένα.

Για σένα,

Από την παιδική ηλικία, από το χωριό.