Ήρθες εσύ...

Μετράμε μία σχέση…σε χρόνια, μήνες, μέρες, λεπτά και δευτερόλεπτα.

Μετράμε την διάρκεια της και ξεχνάμε να την ζήσουμε.

Κυριευόμαστε από τα φαντάσματα των πρώην και των επόμενων!

Από τις ανασφάλειες μας!

Δεν πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος αυτός μπορεί να γίνει ευτυχισμένος πλάι μας.

Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να πιστεύουμε ότι το καλύτερο υπάρχει δίπλα μας, απέναντί μας & όχι μέσα μας.

Δεν τον εμπιστεύομαι όταν μου λέει « είμαι ευτυχισμένος και ερωτευμένος και το ξέρεις».

Λογικό με την απόσταση να μην είναι με τα μπούνια σε όλο αυτό που ξεκινήσαμε να ζούμε, εν γνώση μας όμως οι δυσκολίες, και με φοβίζει!

Δεν ξέρω τι έχω πάθει και φέρομαι σαν χαζογκόμενα ηλικίας 15 και ούτε.

Χωρισμένη, πονεμένη & κομματιασμένη. Όπως κάθε χωρισμός είχε και αυτός όλα του τα στάδια και με το παραπάνω.

Και ήρθες εσύ, βασικά το μήνυμα σου στις 08:00 της τελευταίας Κυριακής του Ιουνίου.

 Σαν να ήξερες!

Μου έδωσες την λύση εν αγνοία σου!

Θέλω να είμαι μαζί σου!

 Οι αποστάσεις όταν δύο άνθρωποι θέλουν δεν εμποδίζουν, τους κάνουν πιο δυνατούς!

 Δεν μπορώ να σου κρατήσω μούτρα για πάνω από πέντε λεπτά και μου την δίνει στα νεύρα αυτό.

Κάθε μέρα σε ερωτεύομαι όλο και πιο πολύ.

Είσαι απλά εσύ και αυτό γουστάρω!

Λείπεις....πιο συγκεκριμένα ΜΟΥ λείπεις

Ν.Γ.

Σε ερωτεύομαι!