Ο θείος από το Σικάγο….

 Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα:

«-Έλα Ζ. θα κάνουμε προξενιό στα παιδιά.

-Τι θα μας κάνετε; Νευρικό σπαστικό γέλιο, σαν και αυτό που δεν μπορείς να μιλήσεις & γι αυτό χτυπάς τα χέρια σου σαν φώκια που κάνει το νούμερό της.

-Γιατί όχι;

-Αν θέλουμε να μιλήσουμε και να προχωρήσουμε μπορούμε και μόνοι μας.»

Α ρε Bill με τις φαεινές σου ιδέες.

Ακόμα βλέπω τις συνομιλίες στην ομάδα, σε ανύποπτο χρόνο και πιάνω τον εαυτό μου να γελάει μόνος του. 

Και τώρα που τα γράφω γελάω.

Είναι αστείο δεν νομίζεις;

Προξενιό;!

Σαν σύγχρονος Γεωργία Βασιλειάδου.

Ευτυχώς δεν είχαμε στάμνες!

Όλο το σκηνικό θυμίζει τα «παιχνίδια» της τηλεόρασης που έβλεπα και δεν καταλάβαινα.

Χρυσό Κουφέτο!

Ραντεβού στα τυφλά (ευτυχώς εμείς έχουμε την τεχνολογία με το μέρος μας) !

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Για πρώτη φορά μετανιώνω που, εκείνη την Πρωτοχρονιά που επέμενε η Ζ. να έρθω, δεν ήρθα.

Οι σχέσεις μας χαρακτηρίζονται από συνομωσίες & προξενιά!

Αισθάνομαι ότι παίζω σε παλιά καλή ελληνική ταινία.

Από  ‘κείνες τις όμορφες ασπρόμαυρες.

Θέλω να σε γνωρίσω. 

Θα έχει γέλιο. 

Ανέβα και υπόσχομαι να έχω όσα μαξιλάρια θες! 

Ξέρεις εσύ!

 

 Η θεία από το Σικάγο! Ασπρόμαυρή ελληνική Ταινια